Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ’
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό μεγαλύτερο γεγονός στήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Εἶναι ἡ νίκη καί ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ σκότους, τοῦ διαβόλου, τοῦ θανάτου. Ἀποτελεῖ τό θεμέλιο ἐπί τοῦ ὁποίου στηρίζεται ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία.
Καί ἡ Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι πορεία ἀναστάσεως στόν κόσμο καί ὁ ἄνθρωπος, πού θέλει καί ἑνώνεται μέ τόν Ἀναστάντα, ζεῖ τόν αἰώνιο Χριστό, ζεῖ στήν δόξα Του καί πορεύεται διαρκῶς ζωή ἀναστάσιμη σ’ αὐτή τήν ἄλλη βιοτή, τήν ἁγία Του Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἡ εἴσοδος στήν ἀναστάσιμη κοινωνία, στή ζωή τῆς χάριτος, πού παρέχει ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἡ «πρώτη ἀνάστασή μας» (Ἀποκ. 20,56). Ἐκεῖνος πού πιστεύει ἀκράδαντα στό «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας» ἔχει ἀνοίξει πλέον τό εἶναι Του καί ἔχει ἀφήσει πλέον τήν καρδιά Του νά ζυμωθεῖ ἀνακαινιστικά, λυτρωτικά, ἐξαιρετικά ἀπό τήν πασχάλια ζύμη τοῦ Ἀναστάντος. Πράγματι, τυγχάνει ὅ,τι τό ὡραιότερο, νά ἀφήνεσαι, νά σέ ἀναπλάσσει ὁ Ἀναστημένος Ἰησοῦς! Καί εἴμαστε βέβαιοι γι’ αὐτό. Ἐκεῖνος ἦλθε «καινουργήσας τόν Ἀδάμ». Ὁ πρῶτος μετά τόν Ἕνα μᾶς λέγει: «Ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν… οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,5). Ὁ δέ ὑμνωδός τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας μᾶς τό ἐπαναλαμβάνει κατηγορηματικά καί ἀπευθυνόμενος πρός τόν Σωτῆρα ψάλλει: «Νεοποιεῖς τούς γηγενεῖς… Ἀφθαρτίζεις γάρ θεοπρεπέστατα, ἀπαθανατίζων τό πρόσλημμα». Ὁ περίφημος ὑμνογράφος τῆς νύκτας τοῦ Πάσχα, Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, τό διατρανώνει πανηγυρικά, ὅτι ἑορτάζουμε «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Τό ἴδιο τονίζει στήν κατακλεῖδα τῆς ἀναστάσιμης θείας Λειτουργίας καί ὁ χρυσορρήμων στόν Κατηχητικό λόγο του: «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται». Νέα ζωή διακηρύσσεται καί προγραμματίζεται, νέα, καινούργια ζωή
ἀρχίζει καί βιοῦται. Αὐτό ἀποτελεῖ τήν ἀνακαινιστική «ζύμη» τοῦ Ἀναστάντος. Ἡ Ἀνάσταση φέρνει τήν καινούργια ζωή, τό ἦθος τῆς κοινωνίας τῆς καθημερινῆς ζωῆς μας μέ τήν ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Ἕνα σπουδαῖο σχετικό κείμενο πού μᾶς ἀναλύει τό νόημα αὐτό τῆς νέας ζωῆς, στήν ὁποία μᾶς εἰσάγει ὁ Ἀναστάς, εἶναι ὁ 66ος κανών τῆς Πανθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ἀπό τῆς ἁγίας ἀναστασίμου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἡμέρας μέχρι τῆς καινῆς Κυριακῆς τήν ὅλην ἑβδομάδα ἐν ταῖς ἁγίαις Ἐκκλησίαις σχολάζειν δεῖ ἀπαραλείπτως τούς πιστούς ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς, εὐφραινομένους ἐν Χριστῷ καί ἑορτάζοντας καί τῇ τῶν Θείων Γραφῶν ἀναγνώσει προσέχοντας, καί τῶν Ἁγίων Μυστηρίων κατατρυφῶντας. Ἐσόμεθα γάρ οὕτω Χριστῷ συνιστάμενοί τε καί συνυψούμενοι».
Ἔτσι θεσμοθετεῖ τό ἀναστάσιμο πολίτευμα ἡ σπουδαία αὐτή Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό 691. Ἡ ζωή τῆς Ἀνάστασης εἶναι μία ζωή ἑορτῆς καί πνευματικῆς εὐφροσύνης ἐν Χριστῷ. Εἶναι ζωή ἁγιότητος καί ἀναμόρφωσης πού διανοίγει νέα προοπτική στούς πιστεύοντες. Ὁ παραπάνω κανών ὁρίζει μάλιστα καί τά μέσα αὐτῆς τῆς καινῆς ζωῆς τῆς ἄλλης βιοτῆς καί προοπτικῆς. Τονίζει πολύ χαρακτηριστικά τρία σπουδαιότατα σημεῖα: Τήν ψαλμωδία, τήν ἁγιογραφική μελέτη καί τήν εὐχαριστιακή συμμετοχή. Ὅταν κατά τά ξημερώματα τῆς μεγάλης ἐκείνης ἡμέρας, τῆς «μιᾶς τῶν Σαββάτων» κυλίστηκε ἡ πλάκα τοῦ τάφου καί ἔφυγε ἀπό ἐκεῖ ζωντανός καί ἀναστημένος ὁ Χριστός, ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά λέγει ἐπιπόλαια τό «Ἀληθῶς Ἀνέστη». Δέν μπορεῖ νά μένει ἀδιάφορα παγερός μπροστά στό μέγιστο τοῦτο μυστήριο καί θαῦμα. Γιατί ἡ Ἀνάσταση εἶναι πράγματι, ἡ ἐπιστέγαση καί ἡ ἐπισφράγιση τοῦ ἔργου καί τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου. Εἶναι τό ἔναυσμα γιά τό ἑορταστικό τραπέζι, ἡ ἀπαρχή τῆς καινῆς κτίσεως, ἡ συντριβή θυρῶν καί μοχλῶν τοῦ Ἅδη. Εἶναι ἡ πασχάλια «ζύμη» ποτισμένη μέ τό αἷμα καί τό ὕδωρ πού ἐξῆλθε ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἐσταυρωμένου. Εἶναι ἡ «καινή ζωή», ἡ ἀνωτέρα καί ἁγία, τήν ὁποία κανένας θάνατος δέν μπορεῖ νά πειράξει. Εἶναι ἡ ζωή μέ τόν Ἀναστάντα, ἡ «περίσσεια τῆς χάριτος καί τῆς δωρεᾶς». Καί τοῦτο ἀδιάκοπα πραγματώνεται στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖ βρίσκεται ἡ «ζύμη», στά ἱερά Μυστήρια, σ’ αὐτό πού τόσο ἔντονα ζοῦσαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί, πού «ἦσαν προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καί τῇ κοινωνίᾳ καί τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καί ταῖς προσευχαῖς» (Πράξ. 2,42). Ἐκεῖ στό ἀναστάσιμο γεγονός λειτουργεῖ τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας._