Ένα σύντομο αλλά συγκινητικό απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός απλού στρατιώτη, που δείχνει ότι κάποια άλλη δύναμη ήταν εκείνη που κρατούσε όρθιους τους μαχητές της πατρίδας μας και τους χάριζε τη νίκη…
Η χαρά μου δεν περιγράφεται, γιατί ύστερα από 50 ημέρες καθώς ντύθηκα για τρίτη φορά το πικρό χακί, εδέησε να λάβω από το σπίτι μου γράμμα από τον αδελφό μου Μήτσο από τας 10-11-40, το οποίον έλαβον σήμερον στας 25-11-40.
Κατόπιν μας μοίρασαν από μισή γαλέτα καίτοι είμαστε νηστικοί από προχθές. Το πρωί ήμουνα καταστενοχωρημένος και τούτο διότι είναι Κυριακή και είμαι μακριά από την εκκλησία. Ούτε καμπάνα ακούγεται ούτε τίποτε. Εδώ πάνω στα βουνά, βρεγμένος την ημέρα και βρεγμένος και τη νύχτα στον ύπνο. Και η Κυριακή εδώ επάνω και η κάθε γιορτή τίποτε δεν διαφέρουν από τις άλλες ημέρες.
Απ’ τη στιγμή που πήρα το γράμμα και το οποίον διάβασα τετράκις, με πήρε το παράπονο και κάνοντας τον Σταυρό μου, παρακάλεσα την Παναγία να βοηθήσει να επανέλθω πάλι στο σπίτι μου και να εύρω τους δικούς μου όλους καλά. Ύστερα από κάμποση ώρα ξαλάφρωσε το κεφάλι μου και το κορμί μου. Ξέχασα την πείνα την κούραση και την ταλαιπωρία σαν να μην πέρασα τίποτε, αλλά τουναντίον πήρα νέα δύναμη, νέα ζωή και με την ευχή του Θού, των γονέων μου και των αδελφών μου θα αντιμετωπίσω κάθε κίνδυνο.
Πηγή: Νικολάου Ι. Χούπα, ‘Το ημερολόγιο ενός στρατιώτη’, σελ. 65