…εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα
Α’ Κορ. 8,13
Ο κάθε άνθρωπος έχει στη ζωή του όχι μόνο καθήκοντα, αλλά και δικαιώματα. Πολλές φορές οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι συνεπείς στα καθήκοντά τους. Εύκολα θυσιάζουν ένα
καθήκον τους π.χ. να φροντίσουν τους γέροντες γονείς τους, προκειμένου να διασκεδάσουν με τους φίλους τους. Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα δικαιώματά τους. Δύσκολα θυσιάζουν ένα δικαίωμά τους για το καλό του γείτονά τους.
Αλλά ο απόστολος Παύλος μας κάνει λόγο για την θυσία των δικαιωμάτων μας, που είναι καρπός χριστιανικής αγάπης.
Καθήκοντα και θυσία δικαιωμάτων
Στην Κόρινθο υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα για τους Χριστιανούς. Αν δηλαδή επιτρέπεται να τρώνε ειδωλόθυτα ή όχι. Τα ειδωλόθυτα ήταν κρέατα των θυσιών που πρόσφεραν οι ειδωλολάτρες στα είδωλα. Σ’ αυτήν την απορία των Κορινθίων ο Απόστολός μας απαντά: Επειδή για τους Χριστιανούς δεν υπάρχουν είδωλα, δεν υπάρχουν και ειδωλόθυτα. Δηλαδή ο Χριστιανός μπορεί να τρώει ελεύθερα από όλα τα κρέατα. Αυτό ήταν δικαίωμα κάθε πιστού. Αλλά θα έπρεπε να κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος; Όχι. Ζητείται λοιπόν να θυσιάσει το δικαίωμα αυτό. Γιατί; Διότι υπήρχαν άλλοι Χριστιανοί αστήρικτοι στην χριστιανική πίστη. Αυτοί νόμιζαν ότι, όταν οι πιστοί έτρωγαν ειδωλόθυτα έκαναν αμαρτία. Τί έπρεπε να γίνει; Απλούστατα να κάνουν μιά θυσία του δικαιώματός τους. Να μη τρώνε ειδωλόθυτα. Αποχή από τα κρέατα αυτά, για να μη σκανδαλίζουν τους «ασθενείς αδελφούς» στην πίστη, για τους οποίους «Χριστός απέθανεν».
Ως παράδειγμα για τη θυσία των δικαιωμάτων, φέρνει ο απόστολος Παύλος τον ίδιο τον εαυτό του. «Δεν θα φάγω ποτέ κανένα είδος κρέατος για να μη σκανδαλίσω τον αδελφό μου». Η θυσία των δικαιωμάτων λοιπόν αποτελεί καθήκον για τον Χριστιανό, όταν με αυτή την θυσία προλαμβάνει τον σκανδαλισμό των άλλων Χριστιανών, που έχουν ασθενική πίστη.
Εδώ τώρα προκύπτει ένα ερώτημα γιά μας σήμερα. Μέχρι ποιού σημείου να θυσιάζουμε τα δικαιώματά μας; Αυτό το όριο της θυσίας δεν καθορίζεται και κανείς δεν μπορεί να το επιβάλλει. Το όριο της θυσίας των δικαιωμάτων το ρυθμίζει το μέγεθος της πίστεώς μας, η σύνεση και η φλόγα της χριστιανικής αγάπης.
Καρπός αγάπης
Η θυσία των δικαιωμάτων μας δεν βρίσκεται στον πίνακα των καθηκόντων μας. Είναι προ παντός καρπός αγάπης. Είναι ο πρώτος καρπός του Αγίου Πνεύματος, όπως μας πληροφορεί ο Απόστολός μας. Γι’ αυτό και δεν το θέτει υποχρεωτικά, αλλά το αφήνει στην διάθεση, στην κρίση και στην αγάπη της καρδιάς μας.
Ο Κύριός μας δεν έχει μόνο απέραντη αγάπη για κάθε άνθρωπο, αλλά είναι αγάπη. «Ο Θεός αγάπη εστι».
Κι εμείς λοιπόν δεν φθάνει να έχουμε μιά κάποια αγάπη, αλλά να είμαστε αγάπη. Αγάπη θεϊκή πού
«πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Και ουδέποτε εκπίπτει». Αυτή η αγάπη είναι πρόθυμη για θυσίες. Και «τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζει» και τα πάντα μπορεί με την αγάπη του Χριστού. Η θυσία αυτή δεν είναι μέσα στα στενά όρια του καθήκοντος. Στέκεται πιο ψηλά και πιο πέρα από αυτό. Γιατί είναι θυσία δικαιωμάτων. Αν δεν υπήρχε αυτή η μορφή της υπέρτατης προσφοράς, τότε ο κόσμος θα ήταν πολύ φτωχός σε ανθρωπια και σε επιτεύγματα πνευματικά.
Τέτοιες θυσίες έκαναν χιλιάδες ιεραπόστολοι στην Ασία και την Αφρική, την Αλάσκα, την Κορέα, την Κίνα και την Ιαπωνία. Χιλιάδες εργάτες του Ευαγγελίου για να χυθεί το φως του Χριστού σε όλη τη γη. Χιλιάδες αδελφές νοσηλεύτριες στα Νοσοκομεία και στις Κλινικές. Εκατομμύρια μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους και έδωσαν τη ζωή τους για το Χριστό και «τους ασθενείς αδελφούς» του Χριστού. Εμείς άραγε κάνουμε θυσίες των δικαιωμάτων μας;
Πηγή: Περιοδικό “Ζωή”, τεύχος Φεβρουαρίου 2023