Άραγε οι Έλληνες το ’21 βασίστηκαν στη μεγάλη τους περιουσία, στις συμμαχίες που είχαν αναπτύξει ή μόνο στη δύναμη των όπλων; Διαβάστε παρακάτω για τα όπλα εκείνα που έδωσαν και δίνουν αιώνια δύναμη!
Οι κληρικοί, οι δάσκαλοι του Γένους, οι εθνεγέρτες του Έθνους είχαν για όπλο στα σκοτεινά εκείνα τα χρόνια, και το βιβλίο και το περιοδικό. Η Αγία Γραφή, που κυκλοφορούσε σε αλλεπάλληλες εκδόσεις και μάλιστα το Ψαλτήρι, και από λειτουργικά βιβλία περισσότερο το Οκτωήχι και το Μηναίο, ήταν οι καλοί σύντροφοι των πονεμένων Ραγιάδων. Γεμάτο πίστη και ελπίδα το Ψαλτήρι, άνοιγε την καρδιά του να δοξολογεί τον Θεό για τα πολλά του τα καλά, αλλά και να εκφράζει τον πόνο του και να ζητάει το έλεος Του. Με αυτά κρατήθηκαν οι Έλληνες και δεν έγιναν Τούρκοι. Ήταν τα φώτα τους. Ήταν το μάννα της ψυχής τους. Ήταν ο αέρας της ζωής τους, η κραταιά δύναμη τους. Αυτά τα δύο βιβλία : Το Ψαλτήρι και το Οκτωήχι.
H δημοτική μούσα τραγουδάει:
« Αχ να γύριζαν οι καιροί
που πέρασαν και πάλι
και την Ελλάδα ναβλεπα
με τα άγια της τα κάλλη….
Ναι! Τότε φιλελεύθερα
δε διάβαζε βιβλία
γιατί της έλεγ’ η σκλαβιά
τι είν ελευθερία!
Ένα Βιβλίο μονάχα
δεν αφήν απ’το χέρι,
Όποταν ξεκουράζονταν
στο έρημο λημέρι:
Το άγιο Ευαγγέλιο!
Κι εδιάβαζε με πόνο
Τα πάθη, την Ανάσταση
Αυτά, τα δύο μόνο!»
Ποιος μπορεί, αλήθεια, να σταθμίσει όλο το βάρος και όλο το υπέροχο βάθος, που κλείνουν οι τελευταίοι στίχοι. Μέσα στη λιτότητα και τη δωρική τους απλότητα διασαλπίζουν ένα δυνατό και αιώνιο πιστεύω, μία κοσμοθεωρία πέρα για πέρα Χριστοκεντρική!
Πηγή: ΠΝΟΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, εκδόσεις “ΖΩΗΣ”, Αρχιμανδρίτου Ιωάννου Αλεξίου