Κύριε διευθυντά,
Εἶμαι μιὰ μοναχὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Παταπίου, ποὺ ἐπὶ 55 χρόνια τῆς πολύτιμης ζωῆς μου ἀφιέρωσα γιὰ νὰ ζήσω μιὰ ἄλλη ποιότητα ζωῆς. Δὲν ξέρω ἂν τὰ κατάφερα, ὁ Θεὸς γνωρίζει – ὅμως, ἔχω μέσα μου μιὰ πληρότητα γιὰ ὅ,τι προσπάθησα.
Μὲ ἔκπληξη εἶδα στὸ «Κ» τῆς κυριακάτικης «Καθημερινῆς», 13ης Ὀκτωβρίου, ἀφιέρωμα, καὶ μὲ ἐξώφυλλο μάλιστα, στὸ «ἀρχιτεκτονικὸ θαῦμα» ὅπως τὸ ἀποκαλεῖτε τοῦ πρώτου ἀποτεφρωτηρίου στὴν Ἑλλάδα.
Εἶσθε ἕνας ἀξιοπρεπὴς δημοσιογράφος, μὲ παιδεία καὶ σᾶς ἐρωτῶ: Αὐτὸ εἶναι τὸ πολιτιστικὸ ἀποκορύφωμα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἢ ὁ ἐξευτελισμός; Τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι βιομηχανικὸ κατάλοιπο, ποὺ τὸ φτιαρίζεις σὰν ἀπόβλητο. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι, ἂν τὸ πιστεύετε, «εἰκόνα καὶ ὁμοίωσις Θεοῦ» καὶ ἀξίζει τιμῆς, σεβασμοῦ καὶ ἀξιοπρέπειας, ἀκόμη καὶ στὸν θάνατό του. Πηγαίνετε στὰ ἐνδότερα τοῦ «κοσμήματος» νὰ φρίξετε μὲ τὴν ὅλη διαδικασία καὶ νὰ φτύσετε ἀκόμη καὶ τὸ νερὸ ποὺ πίνετε. Ἀκόμη καὶ τὸ σκυλί σου τὸ θάβεις στὴν ἄκρη τοῦ κήπου σου, καὶ ἔχεις γι’ αὐτὸ δύο δάκρυα.
Λυπηθήκατε τὶς κάποιες χιλιάδες ποὺ ξοδεύουν κάποιοι γι’ αὐτὴν τὴν ἀπεχθῆ διαδικασία ἀναζητῶντας την ἀλλοῦ. Δὲν ἄκουσα νὰ λυπᾶται κανεὶς γιὰ τὰ ἑκατομμύρια ποὺ δίδονται στὶς ἐκτρώσεις, στὴν κραιπάλη, στὰ ναρκωτικά, στὰ «καλλυντικά», στὴ μόδα, στοὺς οἴκους ἀνοχῆς, στοὺς πολέμους, στὴν προσφυγιά, στὶς σφαγές, στὶς βρώμικες συναλλαγές, στὴν προσπάθεια κάποιων ἰσχυρῶν, γιὰ νὰ εἶναι πιὸ δυστυχισμένος ὁ κόσμος.
Τί ὑποκρισία! Ὄχι δική σας, ἀλλὰ αὐτῆς τῆς παραπαίουσας κοινωνίας στὴ δύστυχη Ἑλλάδα ὅπως τὴν κατήντησαν σήμερα.
Μιὰ χώρα χωρὶς παιδεία, χωρὶς ἠθικὲς ἀξίες, χωρὶς ἰδανικά. Ὅ,τι διεστραμμένο καὶ ἀνώμαλο εἶναι πρόοδος στοὺς «καθυστερημένους» Ἕλληνες χωρὶς Θεό, καὶ κανεὶς δὲν διαμαρτύρεται, οὔτε προσμετράει τὸ κόστος· ἡ βία καὶ ἡ ἀναρχία εἶναι δημοκρατία καὶ ὁ ἄκρατος ὑλισμὸς θεότης, στὸ τίποτα τῆς ὑπάρξεώς μας.
Δὲν μὲ ἐνοχλεῖ τόσο ἡ ἄποψίς τους, ἂν καὶ ἀποκρουστική, ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος καὶ ἐκφράζει τὸν ψυχισμό του, ὑγιῆ ἢ ἀρρωστημένο, μὲ τὶς πράξεις του. Μὲ ἐνοχλεῖ ἡ ἄποψις, ὅτι ἤμασταν ὀπισθοδρομικοὶ καὶ ξαφνικά, ἐπιτέλους, προοδεύσαμε καὶ γίναμε πολιτισμένοι.
Ὑπάρχουν στὴ χώρα μας δύο κάστες πολιτῶν: οἱ προοδευτικοὶ κουλτουριάρηδες, ποὺ δικαιοῦνται ἐπιδεικτικῆς ἀπόψεως στὰ μέσα ἐνημερώσεως, καὶ τὰ ταπεινὰ «ὑπόλοιπα ἐπικρατείας», ποὺ κάνουν τὸ «λάθος» νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους.
Μὴν ξαναπάει κανεὶς στὸ Ἀουσβιτς, οὔτε πουθενὰ ἀλλοῦ γιὰ νὰ θυμώσει καὶ νὰ «φρίξει» μὲ τὰ κρεματόρια τῶν ναζί. Σὲ 70 χιλιόμετρα μόνο, μπορεῖ νὰ διαβάσει τὴ «φρικτὴ» ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος καὶ νὰ «μισήσει» τὰ θηρία ποὺ τὴν κατέφαγαν. Μόνο 70 χιλιόμετρα τζάμπα! Ἀλλὰ ἐκεῖ στὴ Ριτσώνα δὲν εἶναι Ἀουσβιτς, εἶναι «πολιτισμὸς» στὸ ἀρχιτεκτονικὸ αὐτὸ θαῦμα, δὲν εἶναι ναζί, ἔχει καὶ ἀναψυκτήριο, νὰ ξεχάσουν τὸν πόνο τους, καὶ τὸν ἑαυτό τους τὸν ἴδιο, ἀφοῦ ξεφορτώθηκαν πανεύκολα τὸν νεκρό, δὲν λερώθηκαν κἂν νὰ σκύψουν στὸν τάφο του. Θλῖψις, ὀργή, ἀπέχθεια γιὰ τὸ πῶς κατήντησε τὸ ἔσωθεν τοῦ Ἕλληνα.
Ὁ Χριστὸς ἀργεῖ! Δὲν χωράει στὴ ζωή μας, μᾶς καθυστερεῖ ἀπὸ τὴν κούφια καθημερινότητά μας. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία του δὲν ἀναζητεῖ πελάτες. Ἀγάπη ἀποζητεῖ ἀπὸ καθαρὴ καρδιά, «ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησε τὸν κόσμον».
Σᾶς ζητῶ συγγνώμη καὶ εὐχαριστῶ γιὰ τὴ δημοσίευση τῆς ἐπιστολῆς μου.
Δὲν εἶναι ὀργή. Εἶναι θλῖψις γι’ αὐτὴν τὴ θολωμένη, δύστυχη Ἑλλάδα, ποὺ χαίρεται μόνο γιατί ἔμεινε στὸν «πολιτισμὸ» τοῦ εὐρώ!
ΙΟΥΣΤΙΝΑ, Μοναχὴ
Πηγή: Καθημερινή, 6 Νοεμβρίου 2019.