Χρόνος. Άλλοι δεν έχουν πολύ, άλλοι θα ήθελαν να είχαν λίγο περισσότερο. Άλλοι, λένε, τον εκμεταλλεύονται ενώ άλλοι τον σκοτώνουν. Άλλοι ελπίζουν να είναι ευτυχισμένος, άλλοι απορούν πώς τους έφυγε μέσα από τα χέρια και άλλοι τον αποκαλούν τον μεγαλύτερο γιατρό.
Άλλοι θα έδιναν τα πάντα για να μπορούσαν να τον γύριζαν πίσω. Άλλοι θέλουν να τον σταματήσουν. Και υπάρχουν και εκείνοι που τον έχουνε πλέον μισητό εχθρό τους…
Αν τίποτε δεν τελείωνε, δε θα υπήρχε παρελθόν. Αν τίποτε δεν πλησίαζε, δε θα υπήρχε μέλλον. Αν τίποτε δεν υπήρχε, δε θα υπήρχε και παρόν[1].
Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Τον σκέφτομαι τον χρόνο. ∆εδομένη και κρίσιμη παράμετρος στην ζωή μου, στην ζωή μας. Τα παιδιά θέλουν να μεγαλώσουν, οι μεγάλοι μεγάλωσαν, οι παππούδες γέρασαν. Στο πέρασμα του χρόνου γίναμε, αλλάξαμε, μάθαμε, μοιραστήκαμε, αισθανθήκαμε, μετανιώσαμε, δημιουργήσαμε.
Αφετηρία μας η γέννηση, «στάση» μας ο θάνατος.
Ο θάνατος: αφετηρία και τέρμα• το σταυροδρόμι. Ανατολή και ∆ύση! Εκεί το Φως και πάλι. Ο προ αιώνων υπάρχων, ο Ά-χρονος. Εκείνος που νικά τον χρόνο, που τον υπερβαίνει, Εκείνος που χαρίζει την αιωνιότητα. Εκείνος που σαν μαγνήτης καλεί την ψυχή μας να κοινωνήσει επί γης την όντως χαρά των επουρανίων.
Και έτσι, υπό το πρίσμα αυτό, ο χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά το διάστημα που μάς χαρίζεται για ν’ απλωθεί η ζωή μας• για να «τεθεί» και να «στα-θεί» ή – πιο σωστά – να «σύ-σταθεί» η ζωή μας, η ύπαρξή μας ολόκληρη. Γιατί άλλο χρόνος και άλλο ζωή.
Στάσου, λοιπόν, και αναλογίσου. Από τον χρόνο που σού δόθηκε, ποιον έκανες δικό σου; Για πόσον χρόνο υπήρξες; Πόσων χρονών είσαι; Άν υπνωτίστηκες, εμπρός, ξύπνα. Κι αν είσαι ξύπνιος, πρόσεχε μην ναρκωθείς. Γιατί αυτό που δίνει νόημα στην ζωή δίνει νόημα και στον θάνατο[2]. Στα χέρια μας και στην καρδιά μας βρίσκει κανείς «τα τέλη της ζωής ημών». Μα, προσοχή! Τέλος σημαίνει στόχος, όχι μόνο τέρμα. Γιατί η ζωή μας τελ-ειοῦται αλλά και τελ-ευτᾶ. Κοινή είναι η ρίζα, μα την κατάληξη την βάζεις εσύ… είτε πρόκειται για λέξεις, είτε και για την ίδια την ζωή!
|
Η αγάπη ζει τη στιγμή,δεν χάνεται στο χθες ούτε προσβλέπει στο αύριο. Η αγάπη είναι τώρα !
LEO BUSCAGLIA |
Άμα το θες αλλάζει ο χρόνος κάθε «τώρα».
Άμα το θες γίνεται η κάθε μέρα της ζωής γενέθλια.
Τον χρόνο που έρχεται, τον χρόνο που είναι χάρισμά μου, θέλω να τον βαπτίσω.
Να τον βαπτίσω χριστιανό.
Τον χρόνο μου θέλω να τον παντρέψω.
Να τον παντρέψω -από έρωτα- με την Αγάπη.
Και τότε, ναι! Να μού εύχεσαι: Χρόνια Πολλά!
Επιμέλεια: Σοφία Μπουγά Φοιτ. Τμήμ. Φιλολογίας, Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ
πηγή: Παρεμβολή τ. 107
[1] Αγ. Αυγουστίνου, Εξομολογήσεις, XI, 14
[2] Antoin de Saint-Exupéry, 1900-1940, Γάλλος συγγραφέας