«Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» Παράξενη στα αυτιά του παραλύτου η ερώτηση του Χριστού. Αν θέλεις να γίνεις υγιής; Μα, ήθελε και τίποτα άλλο; Τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια ζούσε με αυτή τη λαχτάρα, με αυτή την προσμονή. Και τώρα έπαιρνε σε μια μόνο στιγμή απροσδόκητα, αυτό που περίμενε...
Η Ανάσταση του Χριστού πλημμυρίζει τα πάντα με φως. Οι πιστοί με αναμμένες λαμπάδες ψάλλουν τον επινίκιο ύμνο «Χριστός Ανέστη», μέσα στις ολοφώτιστες εκκλησίες. Και ένα αναστάσιμο τροπάριο λέει χαρακτηριστικά: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»...
Τα πλήθη της Ιερουσαλήμ τρέχουν να υποδεχθούν τον Μεσσία. Ωσαννά! Ωσαννά, ζητωκραυγάζουν. Δόξα και τιμή στον Σωτήρα που φθάνει. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»! Ο Ιησούς γνωρίζει πόσο επιφανειακά είναι τα αισθήματα του πλήθους, γι' αυτό προχωρεί χωρίς να συγκινείται...
Το κλειδί για να ανοίξουν οι πόρτες που κάθε τόσο φράζουν το δρόμο της ζωής μας, μην το ζητάμε αλλού. Εμείς το έχουμε. Το κλειδί αυτό είναι η πίστη. Η πίστη η δική μας, συνειδητή, προσωπική, στην παντοδυναμία του Θεού...
Πάντοτε ο άνθρωπος ζητεί την δύναμη. Έχει τον ακατανίκητο πόθο να αποκτήσει ισχύ. Συγχρόνως ο άνθρωπος αναζητεί και αγωνίζεται για τη τροφή, για τον άρτο τον επιούσιο, ο οποίος είναι είδος πρώτης ανάγκης. Αλλά και ποιος δεν επιθυμεί να αποκτήσει και να κατέχει θησαυρούς πολύτιμους; Δεν υπάρχει επί της γής άνθρωπος, ο οποίος δεν μοχθεί, λίγο ή πολύ για αυτά τα τρία πράγματα.