«Παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ»
Πράξ. 11, 23
Ο πρώτος διωγμός άρχισε στα Ιεροσόλυμα. Και το πρώτο θύμα ήταν ο πρωτομάρτυρας Στέφανος. Μετά από το μαρτυρικό του θάνατο, όπως αναφέρει το Αποστολικό ανάγνωσμα, οι Απόστολοι και οι πιστοί διασκορπίστηκαν σε άλλα μέρη. Έφθασαν μέχρι τη Φοινίκη, την Κύπρο και την Αντιόχεια κηρύττοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού. Τότε στάλθηκε ο Βαρνάβας από την Εκκλησία των Ιεροσολύμων στην Αντιόχεια για να ενισχύσει τη νέα Εκκλησία. «Υἱὸς παρακλήσεως» ερμηνεύεται το όνομα Βαρνάβας. Και πράγματι ο Βαρνάβας είχε το χάρισμα να παρακαλεί και να παρακινεί τους πιστούς, «τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω». Δηλαδή παρακαλούσε και παρακινούσε όλους τους πιστούς, να μένουν με όλη τους την καρδιά πιστοί και αφοσιωμένοι στον Κύριο.
Πιστότητα στον Κύριο
Οι προτροπές του αποστόλου Βαρνάβα ήταν έντονες και δυνατές. Η αποδοχή της καινούργιας διδαχής, έπρεπε να έχει την συγκατάθεση του νου. Δεν έφθανε όμως μόνον αυτό. Χρειαζόταν και κάτι άλλο πιο βαθύ. Η ελεύθερη, αβίαστη αλλά και θερμή διάθεση και συγκατάθεση ολόκληρης της καρδιάς. Γιατί, όταν η καρδιά πιστεύει ακράδαντα, επηρεάζει όχι μόνο ολόκληρο τον συναισθηματικό μας κόσμο, αλλά και όλη μας την ύπαρξη. Αυτή γράφει την ιστορία της ζωής μας. Γι’ αυτό και ο απόστολος Βαρνάβας ζητούσε όχι απλή συγκατάθεση και παραδοχή του κηρύγματος του Ευαγγελίου, αλλά ολόψυχη συμμετοχή. Ήθελε πλήρη αφοσίωση των πιστών της Αντιόχειας στο πρόσωπο του Χριστού. Μέσα στην Αγία Γραφή, στις Παροιμίες του Σολομώντος, ο Θεός ζητάει από τον άνθρωπο την καρδιά του: «Υιέ μου, δός μοι σην καρδίαν». Παιδί μου δώσε μου την καρδιά σου.
«Τη προθέσει της καρδίας». Η πρόθεση της καρδιάς μας παίζει μεγάλο ρόλο. Αν η καρδιά μας δεν είναι σύμφωνη και δεν έχει την πρόθεση να παραδεχθεί την αλήθεια, τότε δεν γίνεται τίποτε. Έτσι εξηγείται το γεγονός, πως ενώ πολλοί άνθρωποι με τη λογική τους δέχονται το ορθό και αληθινό, όμως δεν το ακολουθούν έμπρακτα και δεν μεταβάλλεται σε πράξη η σκέψη αυτή. Η κοσμοθεωρία τους δεν γίνεται και βιοθεωρία τους. Η η ορθοδοξία τους, δεν γίνεται και ορθοπραξία. Η «ζώσα πίστη» στηρίζεται κυρίως στην καρδιά κι όχι στη λογική. Τότε μόνο η λογική υπακούει στην καρδιά, όταν αυτή αγαπήσει και πιστέψει αληθινά τον Χριστό, ότι είναι ο μοναδικός Σωτήρας και Λυτρωτής.
Αφοσίωση μέχρι τέλους
Η παραδοχή της διδασκαλίας του Κυρίου μας και η φλογερή αγάπη, με όλη μας την καρδιά στο άγιο Πρόσωπό Του έχουν σαν αποτέλεσμα τό «προσμένειν τῷ Κυρίῳ». Δηλαδή να γίνουμε πιστοί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να παραμείνουμε πιστοί στον Χριστό μέχρι την τελευταία μας αναπνοή, ο,τι κι αν μας συμβεί.
Δεν ζητάει ο Χριστός μιά οποιαδήποτε πίστη. Δεν θέλει και δεν δέχεται να Τον αγαπάμε με μισή καρδιά. Επιθυμία του είναι, να του προσφέρουμε κάθε μέρα ολόκληρη την καρδιά μας. Να Τον λατρεύουμε και να τον επικαλούμαστε «ἐν ὅλῃ καρδίᾳ» όπως αναφέρει και η ευχή της θείας Λειτουργίας. Η ολοκληρωμένη πίστη προϋποθέτει και αφοσίωση ολοκληρωτική και προσκόλληση στο θεϊκό Πρόσωπό Του. Ακόμη τό «προσμένειν τῷ Κυρίῳ», σημαίνει να επιμένουμε, με αγωνιστικότητα στην αφοσίωσή μας αυτή στο πρόσωπο του Χριστού.
Στην πορεία μας θα συναντήσουμε πολλά εμπόδια και δυσκολίες. Αν δεν είναι κανείς άνθρωπος επιμονής, θα υποχωρήσει. Θα κάνει συμβιβασμούς και θα απομακρυνθεί τελικά από τον Χριστό. «Προσμένειν» σημαίνει αγώνας. Απόφαση να θυσιάζουμε τα πρόσκαιρα συμφέροντά μας για τα αιώνια. Όταν η εντολή του Θεού αναφέρεται στην τήρηση της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της αγάπης, της αγνότητας και σωφροσύνης, να έχουμε την απόφαση και τη ζωή μας να θυσιάσουμε. Όπως έκαναν όλοι οι μάρτυρες του Χριστού μας.
Πηγή: Περιοδικό “Ζωή” τεύχος Μαϊου 2023