Είναι καιρός να προσέξουμε πολύ. Όλοι και όλα, που τώρα φαντάζουν, είναι σκιές. «Πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται». Παλιώνουν σαν τα ρούχα. Δεν θα προτιμήσουμε όμως, τις σκιές από τον ζώντα Λόγο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, που «διαμένει», που μένει «ὁ αὐτός», που είναι «τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος» των πάντων.
«Κατ᾽ ἀρχάς σὺ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; Οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. Εἰ γὰρ ὁ δι᾽ Ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη».
«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν»
Ο συλλογισμός είναι ατράνταχτος και, αν τον προσέξουμε όσο αξίζει, πρέπει να μας συγκλονίσει. Ο Απόστολος ατενίζει την ασύγκριτη υπεροχή του Ιησού Χριστού έναντι όλων των προφητών και των αγγέλων, που κατά καιρούς μίλησαν στους ανθρώπους. Μένει εκστατικός εμπρός στο ασύγκριτο μεγαλείο του Κυρίου και καταλήγει: Αφού λοιπόν ο Χριστός είναι πάνω από όλους και από όλα, αφού αυτός «ἐθεμελίωσε τὴν γῆν καὶ ἔργα τῶν χειρῶν» του «εἰσὶν οἱ οὐρανοί», ας προσέξουμε πολύ, σε ό,τι μας είπε, σε όσα διά των Αποστόλων του μας παραγγέλλει, για να μην παρασυρόμαστε εδώ και εκεί από τα διάφορα ρεύματα. «Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μήποτε παραρρυῶμεν».
Ας έλθουμε χωρίς καθυστέρηση στην εξέταση, όχι των άλλων, αλλά του εαυτού μας.
Προσέχουμε περισσοτέρως
στα όσα ο Κύριος είπε; Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η ασύγκριτη αυθεντία μέσα στην ζωή; Υπολογίζουμε την εντολή του, το παράδειγμά του περισσότερο από κάθε τι άλλο; Και για να μην μένουμε σε γενικότητες, ας αναλογισθούμε για μια στιγμή την καθημερινή μας, οικογενειακή και επαγγελματική ζωή. Προσέχουμε σε διάφορα πράγματα, σε διάφορους ανθρώπους. Μελετάμε ίσως την φιλοσοφία, την ιστορία. Προσέχουμε όμως «περισσοτέρως» στην σοφία του Θεού, στους δρόμους και τους τρόπους που εκείνη υποδεικνύει; Παραδεχόμαστε στ’ αλήθεια τον δρόμο της απλότητας, της ανεξικακίας, της θυσίας που ο Κύριος από την Βηθλεέμ έως τον Γολγοθά μας δείχνει; Ανοίγουμε ολοπρόθυμα τα αυτιά μας, για να ακούσουμε τι νεότερο συμβουλεύει η επιστήμη, πως πάει η κατάκτηση του διαστήματος. Και σωστά κάνουμε. Αλλ’ όμως εντείνουμε «περισσοτέρως» την προσοχή μας, για να δούμε, τι ακριβώς μας συμβουλεύει ο Κύριος, του οποίου «ἔργα τῶν χειρῶν εἰσὶν οἱ οὐρανοί», τι μας λέει για τη ζωή μας αυτός, που μας έφερε στην ύπαρξη, που γνωρίζει τους μυστικούς νόμους της όσο κανείς άλλος; Που μας αγάπησε όσο κανείς άλλος; Δυστυχώς πολλές φορές δεν το κάνουμε.
Όμως καιρός να προσέξουμε πολύ. Όλοι και όλα, που τώρα φαντάζουν, είναι σκιές. «Πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται». Παλιώνουν σαν τα ρούχα. Ακόμη και αυτή η γη, που την βλέπουμε τόσο στέρεη κάτω από τα πόδια μας. Όχι, λοιπόν, τις σκιές από τον ζώντα Λόγο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, που «διαμένει», που μένει «ὁ αὐτός», που είναι «τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος» των πάντων.
Σε όλα όσα είπε ο Κύριος
Πολλοί συνηθίζουν εύκολα να αθωώνουν τον εαυτό τους, εάν κάποτε τον εξετάσουν. Η μέθοδος είναι απλή: Σκέπτονται μόνο όσες εντολές τήρησαν. Όσες παρέβησαν τις παραβλέπουν. Γενικότερα υπάρχει μία τάση να προσέχουμε όχι «τοῖς ἀκουσθεῖσι», όχι σε όσα έχουν λεχθεί από τον Κύριο αλλά σε όσα ηχούν πιο ευχάριστα στα αυτιά μας. Τελικώς κάνουμε μια επιλογή, παραμερίζουμε τα δυσκολότερα -κατά κανόνα τα σοβαρότερα- και προσέχουμε όσα μας ταιριάζουν, όσα μας αρέσουν. Παραδεχόμαστε π.χ. την προσευχή, εφ’ όσον μας εξασφαλίζει «τὴν ἄνωθεν βοήθειαν». Δεν θέλουμε όμως να ακούμε για το «καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς», το «ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος ἐν ἡμῖν, ἔσται πάντων δοῦλος».
Ας διαβάσουμε με τη δέουσα προσοχή, σήμερα -όχι αύριο, γιατί έτσι συνήθως λέμε και συνεχώς αναβάλλουμε- την επί του όρους ομιλία του Κυρίου (Ματθ. ε´- ζ´). Ας την μελετήσουμε με πνεύμα μετανοίας και ταπεινώσεως και ας μετρήσουμε: πόσα προσέχουμε στην καθημερινή μας ζωή και πόσα παραβαίνουμε. Θα διαπιστώσουμε ότι ουσιαστικά έχουμε σε χρήση μια άλλη, μια περίεργη έκδοση του Ευαγγελίου, από την οποία λείπει το μεγαλύτερο μέρος των εντολών του Χριστού. Έτσι τελικώς ξεγελάμε τον εαυτό μας. Ζούμε σε μια αυταπάτη.
Και κατόπιν απορούμε γιατί λείπει η γαλήνη από τη ζωή μας. Εφαρμόζουμε δικό μας «ευαγγέλιο». Και υπάρχει κίνδυνος να αστοχήσουμε εάν δεν προσέξουμε «περισσοτέρως τοῖς ἀκουσθεῖσι». Σε ΌΛΑ όσα είπε ο «Κύριος», ο «ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ».
Πηγή: Περιοδικό ΖΩΗ, τεύχος Μαρτίου 2021