Ο ξεσηκωμός αυτός ήταν έργο της ψυχής του Γένους μας. Είχε πάθος και πόνο, μπαρούτι κι αίμα, θρίαμβο και καταστροφή, ηρωισμό και προδοσία, νίκη και κατατρεγμό, μαρτύριο και μεγαλείο. Όλα αυτά μαζί στον αγώνα για την Ελευθερία και μία πατρίδα χωρίς τυράννους.
«…Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι’ όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση ή χαλάση, να λέγη εγώ· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί….», έγραψε ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Αυτήν την πατρίδα τού «εμείς» καλούμαστε να γιορτάσουμε 200 χρόνια μετά το 1821. Ας χαρούμε την επανάσταση, γιατί αυτή είναι που μας έδωσε τα πάντα, το παρόν και το μέλλον μας. Της πρέπει τιμή και δόξα, της οφείλουμε να μην είμαστε αμνήμονες.
Ας μάθουμε, λοιπόν, την Ιστορία μας κι ας τραγουδήσουμε μαζί με τον ποιητή:
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη
ΧΑΙΡΕ Ω! ΧΑΙΡΕ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!