Αυτοί που ζουν κατά Χριστόν, όχι μόνο στις ομαλές περιστάσεις του βίου χαίρονται πνευματικά, αλλά και στα εμπόδια και στις παρουσιαζόμενες θλίψεις βρίσκουν παρηγοριά και αισθάνονται χαρά.
Πολεμούν και αγωνίζονται εναντίον των σαρκικών επιθυμιών, για να τις υποτάξουν στο πνεύμα. Πολεμούν και αγωνίζονται εναντίον του κόσμου, για να μην επηρεάζονται και βλάπτονται από αυτόν. Πολεμούν και αγωνίζονται εναντίον του Διαβόλου, για να διώχνουν κάθε πονηρή του ενέργεια. Πολεμούν επίσης και αγωνίζονται, για να μένουν πιστοί στο θέλημα του Θεού, σε όλες τις θλίψεις και ταλαιπωρίες της ζωής.
Αλλά, παρά τον πόλεμο και τον αγώνα εναντίον όλων αυτών, χαίρονται. Ο πόλεμος βέβαια αυτός, όπως είπε ο Κύριος, κάνει την πύλη στενή και τεθλιμμένη την οδό που οδηγεί στη ζωή. Παρ’ όλο όμως τον αγώνα, παρ’ όλη την πάλη αυτή, χαίρονται τη χαρά του Κυρίου, που είναι πολύ ανώτερη από τη χαρά των νικητών ενός πολέμου. Γιατί αυτοί, εξαιτίας της πίστεως και της αληθινής γνώσεως που έχουν, κρίνουν και εκτιμούν όσα τους συμβαίνουν αληθινά και σύμφωνα με την αξία τους. Έτσι παρηγορούνται, αναπαύονται και χαίρονται στη σκέψη ότι όσα υποφέρουν καταλήγουν στον καταρτισμό και στην αιώνια ωφέλειά τους.
Χωρίς βία και αγώνα δεν μπορούμε να μπούμε διά της στενής πύλης και της τεθλιμμένης οδού στην αιώνια ζωή. Δεν μπορούμε να διώχνουμε την αμαρτία και να κατορθώνουμε το αγαθό. Και ακόμη, επειδή στον αγώνα αυτό βρίσκουμε την παρηγοριά, την ειρήνη και την ανάπαυση στην παρούσα ζωή, για τούτο η βία και ο αγώνας πρέπει να είναι η κυριότερη φροντίδα τού Χριστιανού στη ζωή του.
Πηγή: Αρχιμ. Ευσεβίου Ματθόπουλου, Ο προορισμός του ανθρώπου, εκδ. Ζωή, σελ. 347-348