Είναι αυτά τα μικρά -ασήμαντα θα έλεγε κανείς- συμβάντα που εν τέλει σε καθορίζουν, που εν τέλει αμαυρώνουν το «όλα καλά» σου. Είναι αυτά τα ελάχιστα που άφησες να σε επηρεάσουν και έχουν καταλάβει μεγάλο μέρος στην καθημερινότητά σου…
Μόλις σε συναντήσουν οι άνθρωποι σε χαιρετούν χαμογελαστοί και σου κάνουν μια απλή ερώτηση «Τι κάνεις;». Οι γείτονες, οι συμμαθητές, οι περαστικοί ακόμα και οι κοντινοί σου άνθρωποι, σου υποβάλουν πολύ συχνά αυτή την ερώτηση είτε στην αρχή της ημέρας σου, είτε στη μέση είτε και στο κλείσιμό της. Εσύ με τη σειρά σου, χωρίς να το καλοσκεφτείς τους χαιρετάς και τους δίνεις αμέσως μια απάντηση -σχεδόν πάντα την ίδια- «όλα καλά» και συνεχίζεις την πορεία σου, τη δουλειά σου, τη ζωή σου. Έρχεται όμως η στιγμή που κάθεσαι και σκέφτεσαι και αναλογίζεσαι αυτή σου την απάντηση. «Είναι όντως όλα καλά;». Και τότε, αρχίζει ο καταιγισμός των σκέψεών σου: « Έχω την υγεία μου, την οικογένειά μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου, είναι μια χαρά η ζωή μου… Αλλά γιατί πολλές φορές δεν το πιστεύω αυτό; Γιατί υπάρχουν οι στιγμές που αισθάνομαι σαν να μην αρκούν όλα αυτά, μήπως υπάρχει κάτι που μου τα χαλάει όλα;» Στη συνέχεια αναρωτιέσαι και τ’ άλλο. «Και αν είναι όλα καλά, εγώ γιατί δεν τα χαίρομαι;». Τα ερωτήματα είναι απανωτά και πολλές οι εξηγήσεις που προσπαθείς να τους δώσεις. Συνεχίζεις. Και ξάφνου μέσα στην γρήγορη καθημερινότητά σου, μέσα στην ένταση και στο θόρυβο της ύπαρξής σου, αρχίζεις κάτι να καταλαβαίνεις. «Είναι τα μικροπράγματα».
Είναι ο τσακωμός με τον αδερφό σου που σου μίλησε απότομα, είναι η μητέρα σου που σε νευρίασε, είναι ο κόσμος στο μετρό που στριμώχτηκε όλος στο βαγόνι μαζί σου, είναι ο περαστικός που έπεσε πάνω σου, ο καθηγητής που σε αγνόησε, το αφεντικό που δε σε κατάλαβε, ο φίλος που δε σε σκέφτηκε. Είναι η κούραση της ημέρας, η πίεση της σχολής, το άγχος της δουλειάς που σε επηρέασε. Και αν δε συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά, σίγουρα θα είναι η ζέστη, η κακή σου διάθεση, η εποχή, η συγκυρία. Είναι το καθένα ξεχωριστά και συγχρόνως όλα μαζί. Είναι αυτά τα μικρά -ασήμαντα θα έλεγε κανείς- συμβάντα που εν τέλει σε καθορίζουν, που εν τέλει αμαυρώνουν το «όλα καλά» σου. Είναι αυτά τα ελάχιστα που άφησες να σε επηρεάσουν και έχουν καταλάβει μεγάλο μέρος στην καθημερινότητά σου. Αυτά που σε ρουφούν λίγο λίγο με την ταμπέλα ότι δεν είναι και κάτι σπουδαίο για να ασχοληθείς και όμως εσύ το κάνεις. Αυτές οι μικροπαρεξηγήσεις, οι εντάσεις της στιγμής, οι σκέψεις που αφορούν το τίποτα αλλά τους τα παραχωρείς όλα. Οι καταστάσεις που λες «έλα μωρέ και τι έγινε» κι όμως για σένα έγιναν τα πάντα.
Δε λέω, ανθρώπινο είναι να τα νιώσεις. Να τα βιώσεις έντονα, να σε επηρεάσουν, να σε αναστατώσουν να, να, να… Στο χέρι σου όμως είναι να μη γίνουν ο «θεός» σου. Να δώσεις «τόπο στην οργή» και να αφήσεις να είναι απλά μια κουβέντα παραπάνω, μια κακή στιγμή, μια δύσκολη μέρα, μια άσχημη εμπειρία, κάτι το παροδικό. Να μην περνάς όμως όλη την ημέρα, την εβδομάδα, το μήνα, τα χρόνια, σκεπτόμενος πώς θα τη φέρεις στο γείτονα γι’ αυτό που σου είπε. Να μην αφιερώνεις όλη σου την ενέργεια στο πώς θα τα ψάλλεις στον άνθρωπό σου γι’ αυτό που σου έκανε ή ακόμα και γι’ αυτό που δεν σου έκανε. Να μην επικεντρώνεσαι στο τι να κάνεις στους γύρω σου για να «μάθουν να μην συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο». Εσύ φθείρεσαι, εσύ αναλώνεσαι, εσύ βουλιάζεις. Εσύ μένεις στα μικροπράγματα που σου συμβαίνουν και που θα συνεχίσουν να σου συμβαίνουν και ξεχνάς τα άλλα καλά που σου έχουν δοθεί απλόχερα. Εσύ είσαι που επιμένεις σε ένα δέντρο και χάνεις ολόκληρο το δάσος που σου παρέχεται. Εσύ είσαι που διυλίζεις τον κώνωπα και που κοιτάζεις το γάιδαρο στα δόντια.
Αν ωστόσο, για λίγο, τα αφήσεις παραπέρα αυτά και προσπαθήσεις να δεις το παζλ στο σύνολό του και όχι το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, θα εκπλαγείς θετικά. Θα συνειδητοποιήσεις ότι πέρα από όλα αυτά τα μικρά που προκύπτουν, όλα είναι όντως καλά τελικά. Και αυτή, η σχεδόν αυθόρμητη απάντηση, για κάποιους και τυπική, που δίνεται κάθε φορά στην ερώτηση «τι κάνεις;» ίσως σε οδηγεί σε αυτή την πορεία. Ίσως σε οδηγεί στο να μη δίνεις χώρο μέσα σου και τροφή για συζήτηση σε αυτά τα ανούσια συμβάντα και να εστιάσεις στην ουσία των πραγμάτων. Ίσως, μετά από όλες αυτές τις σκέψεις, το «όλα καλά» που θα πεις στον συνάνθρωπό σου, να μην είναι μια ακόμα κουβέντα του αέρα, κάτι που ειπώθηκε για να μην υπάρχει άβολη σιωπή και αμηχανία, αλλά μια προσπάθεια να αλλάξει ο τρόπος προσέγγισής σου, η στάση σου απέναντι στις μικρο-ατυχίες της ζωής σου.
Όλα καλά λοιπόν σου εύχομαι να είναι και όλο λιγότερα τα μικροπράγματα που σε κάνουν να το αμφισβητείς αυτό!
Επιμέλεια:
Ειρήνη Οικονόμου
Φοιτήτρια Τμήματος Παιδαγωγικού
Δημοτικής Εκπαίδευσης, ΕΚΠΑ
Πηγή: Περιοδικό Παρεμβολή, τεύχος 132