Στο φίλο και συνομαδάρχη Γιώργο που μας χαμογελάει από ψηλά
Κάθε που καλοκαίριαζε, το μυαλό του ταξίδευε στην κατασκήνωση· μια λέξη που, και μόνο το άκουσμά της, βομβάρδιζε το μυαλό του με εκατοντάδες εικόνες, πρόσωπα, αισθήματα, γεύσεις, μυρωδιές…
Αφορμή για να αποδράσει ο νους από την ζέστη και την πίεση της εξεταστικής στάθηκε κάτι απρόσμενο. Όχι κάποια φωτογραφία ή κάποιο ημερολόγιο. Ούτε κάποιο από τα μετάλλια ή τα άλλα ενθύμια των μαθητικών του καλοκαιριών.
Στην αναζήτηση ενός στυλό για να συνεχίσει τις ασκήσεις, το χέρι σταμάτησε σ’ ένα μολύβι, δώρο ενός Ομαδάρχη, την τελευταία του χρονιά στην κατασκήνωση. Τότε του είχε φανεί τόσο ευτελές. Είναι απορίας άξιον πώς υπάρχει ακόμα. Χαμογέλασε.
«Να γίνεστε μολύβια», τους είχε πει ο Ομαδάρχης δίνοντάς τους από ένα μολύβι και αντικρίζοντας τα χέρια τους να περιεργάζονται περιστρέφοντας γύρω γύρω το μολύβι, λες και έψαχναν κάποιο κουμπί ή κάποιο λόγο που θα έκανε το μολύβι αυτό «εξελιγμένο»…
«Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες που πρέπει πρώτα να τις ανακαλύψεις και ύστερα να τις διατηρήσεις. Τότε θα έχεις καταφέρει να είσαι γνήσιος μαθητής του Χριστού.
Να γίνεστε μολύβια και να αφήνεστε στο χέρι του Θεού να «γράφει» τις ζωές σας, να καθοδηγεί τα βήματά σας. Προσέξτε σε τίνος το χέρι θα γίνετε η γραφίδα.
Γράφοντας, κατά διαστήματα πρέπει να σταματάτε το γράψιμο για λίγο και να χρησιμοποιείτε την ξύστρα. Αυτό θα σας κάνει να υποφέρετε λίγο ως μολύβια, αλλά στο τέλος θα γίνετε πιο μυτερά και θα πετύχετε περισσότερο το στόχο.
Όταν είσαι μολύβι, έχεις μια εξαιρετική ευκαιρία. Τα λάθη σου σβήνονται με μια απλή γόμα! Βρίσκεται στο άλλο χέρι του Θεού που με αγάπη θα σπεύσει να διορθώσει το όποιο λάθος ή την όποια μουτζούρα, όταν το μολύβι παραστρατήσει…
Προσέξτε ότι το σημαντικό στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά το μολύβι, ο γραφίτης που περιέχει μέσα. Μην ξεγελιέστε από το «έξω». Πάντα να φροντίζετε αυτό που συμβαίνει μέσα σας.
Τέλος, αν γίνεστε μολύβια θα έχετε μια ακόμα ιδιότητα· πάντα θα αφήνετε ένα σημάδι γράφοντας. Να ξέρετε λοιπόν πως ό,τι κάνετε στη ζωή σας θα αφήνει ίχνη. Γι’ αυτό να προσπαθείτε πάντα να έχετε επίγνωση της κάθε σας πράξης.»
Τα λόγια του Ομαδάρχη, μετά το ξεφούσκωμα του ενθουσιασμού όλης της Ομάδας για την προσδοκία ενός «καλύτερου» αναμνηστικού στην τελευταία κατασκήνωση πριν αποφοιτήσουν, έκαναν πλέον το μολύβι να μοιάζει ανεκτίμητο. Τόσο, που πήρε πολύς καιρός να γράψει με στυλό.
πηγή: Παρεμβολή, τ. 101