Τα πλήθη της Ιερουσαλήμ τρέχουν να υποδεχθούν τον Μεσσία. Ωσαννά! Ωσαννά, ζητωκραυγάζουν. Δόξα και τιμή στον Σωτήρα που φθάνει. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»! Ο Ιησούς γνωρίζει πόσο επιφανειακά είναι τα αισθήματα του πλήθους, γι’ αυτό προχωρεί χωρίς να συγκινείται…
«Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν. Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον».
«Ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ καὶ ἔκραζον· ὡσαννά»
Τα πλήθη της Ιερουσαλήμ τρέχουν να υποδεχθούν τον Μεσσία. Ωσαννά! Ωσαννά, ζητωκραυγάζουν. Δόξα και τιμή στον Σωτήρα που φθάνει. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»! Ο Ιησούς γνωρίζει πόσο επιφανειακά είναι τα αισθήματα του πλήθους, γι’ αυτό προχωρεί χωρίς να συγκινείται. Τα γεγονότα που ακολούθησαν υπογραμμίζουν την αλλοπρόσαλλη ψυχολογία των ιουδαϊκών μαζών. Όταν βλέπουν πως ο Ιησούς δεν ανακηρύσσεται βασιλιάς, απογοητευμένοι Τον εγκαταλείπουν… Τι φοβερή, αλήθεια, αυτή η ψυχολογία των μεταπτώσεων! Και πόσο συχνή. Και όχι μόνο τότε. Αλλά σε κάθε εποχή.
Οι μεταπτώσεις
Συχνά και σε μας τους ίδιους. Τώρα, εδώ στο ναό, ευλογούμε τον Θεό, και αύριο στη δουλειά μας, καταπατούμε τον νόμο Του. Σήμερα με την οικογένειά μας υμνούμε την αγάπη Του κι αργότερα κυριευόμαστε από αδυναμίες και πείσματα… Αυτή την εβδομάδα προσκυνούμε τον Σταυρό και τα Πάθη Του, και τις άλλες ρίχνουμε στην αμαρτία την ψυχή μας που την έπλυνε με το πάντιμο αίμα Του. Σήμερα υψώνουμε ικετευτικά τα βλέμματά μας στον Νυμφίο και αργότερα τα εκτοξεύουμε γεμάτα φλόγες οργής εναντίον των αδελφών μας.
Όταν κάτι από όλα αυτά κάνουμε, σε τι διαφέρουμε από εκείνους τους Ιουδαίους που παρουσίαζαν αυτή τη φρικτή εικόνα των μεταπτώσεων; Όταν από τη μια μεριά το χέρι μας κρατάει πανηγυρικά τα βάγια η αύριο τη λαμπάδα της Αναστάσεως και μετά στην καθημερινή βιοπάλη παίρνει το ψεύτικο ζύγι, τον παράνομο τόκο, την πένα της συκοφαντίας, για να μουτζουρώσει την υπόληψη του άλλου, δεν μιμούμαστε ουσιαστικά την θλιβερή στάση των ιουδαϊκών μαζών; Ή μήπως νομίζουμε ότι περισσότερο στοίχισε στον Κύριο η οχλοβοή του μίσους που Τον τύλιξε μπροστά στο πραιτώριο, από τη φοβερή βοή των παθών που ζητούν τη θανάτωσή Του στο χώρο της καρδιάς μας;
Η αιτία
Γιατί παρουσιάζεται αυτή η συμπεριφορά; Οι Ιουδαίοι πίστευαν πως με τον Μεσσία θα πραγματοποιηθούν οι πόθοι και τα όνειρά τους. Τον έβλεπαν σαν επίγειο και κοσμικό βασιλιά, παρ’ ότι ο Κύριος επανειλημμένως είχε τονίσει πως η βασιλεία Του είναι πνευματική, εσωτερική. Όμως οι Εβραίοι δεν τα πρόσεχαν αυτά. Σκέπτονταν ότι τους χρειάζεται ένας τέτοιος βασιλιάς που να τους χορταίνει με το τίποτα, που να θεραπεύει τους αρρώστους τους και να ανασταίνει τοὺς νεκρούς τους.
Παρόμοιες αντιλήψεις δεν έπαυσαν να παρουσιάζονται. Πολλοί Τον βλέπουν όχι τόσο ως λυτρωτή αλλά ως εκπληρωτή των ονείρων τους για επίγεια ευτυχία. Ό,τι κάνουν προς τον Θεό, δεν το κάνουν από αγάπη, αλλά με μια κρυφή προσδοκία ότι τελικά η ευσέβειά τους θα τους εξασφαλίσει επιτυχίες και μόνον υλικές επιτυχίες. Ο Κύριος βέβαια δεν αρνήθηκε τη συμπαράστασή Του στην καθημερινή ζωή μας. «Ζητεῖται πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» βεβαίωσε. Όμως πολλοί λένε με τη ζωή τους: Δώσε μας πρώτα «ταῦτα πάντα», ικανοποίησε τις υλικές μας ανάγκες και μετά βλέπουμε για τη βασιλεία του Θεού.
Πηγή: Περιοδικό ΖΩΗ, τεύχος Απριλίου 2022