Ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα... Η πρόσκληση παρουσιάζεται τιμητική και επίμονη.
Ο άνθρωπος της σημερινής παραβολής δεν ήταν μόνο πλούσιος. Ήταν και ο άνθρωπος τον οποίο ευνόησαν πολύ οι περιστάσεις. Το χώμα, η γη του, αναδείχθηκε χρυσάφι πραγματικό. Άρχισε λοιπόν τις φροντίδες, κατέστρωσε τα σχέδιά του, διότι είδε ότι οι αποθήκες του δεν μπορούσαν πια να χωρέσουν την πλούσια σοδιά του...
Σκύβει επάνω του με πόνο και παρατηρεί τον πληγωμένο. Δεν τον ξέρει καθόλου. Το μόνο που καταλαβαίνει από τη φυσιογνωμία και την ενδυμασία του είναι ότι ανήκει σε φυλή εχθρική: τους Ιουδαίους...
Έπεσε στα πόδια του Ιησού, στη μέση του δρόμου και Τον παρακαλεί θερμά, να πάει στο σπίτι του. Γύρω του βρίσκεται κόσμος πολύς. Κοιτάζουν με απορία. Ο Ιάειρος, ο αρχισυνάγωγος, σ’ αυτή τη στάση; Αλλά ο Ιάειρος δεν ενδιαφέρεται για τα σχόλια του κόσμου...
Ο πλούσιος της παραβολής δεν θέλει καν να σκεφθεί, πως εκεί στην αυλή του είναι ένας φτωχός και γεμάτος πληγές ονόματι Λάζαρος. Υπάρχει μόνο ο εαυτός του, οι απολαύσεις με τους ομοίους του. Έτσι μιά μέρα ο Λάζαρος έσβησε στην ερημιά!
Kανείς δεν θα μπορέσει να μπει στην Βασιλεία του Θεού χωρίς πειρασμούς. Όσο μεγάλοι κι αν είναι οι πειρασμοί, εφ’ όσον ποτέ δεν ξεπερνούν τις δυνάμεις μας, μπορούμε να τους υπομείνουμε και να τους αντιμετωπίσουμε νικηφόρα...
Για να κάνει ο Κύριος το θαύμα, για να δώσει τη θεραπεία, ζητάει τη ζωντανή πίστη. Όσοι πονάμε και υποφέρουμε από κάποια αρρώστια, ας προσέξουμε αυτή την αλήθεια. Δεν θα αφήσουμε βέβαια τον γιατρό. Γιατί «αὐτὸν ἔκτισε Κύριος». Αλλά πάνω από αυτόν ας βάλουμε τον Θεό μας. Ο Θεός είναι…
Για να αναγνωρίσει κανείς τα θαύματα του Χριστού, πρέπει να έχει αγνή διάθεση και καθαρή καρδιά. Αν αυτά λείπουν, εύκολα έρχονται η προκατάληψη και η εμπάθεια που τυφλώνουν τον άνθρωπο. Τον φέρνουν στον παραλογισμό. Χαρακτηριστικό το θαύμα της θεραπείας του τυφλού, που οι Φαρισαίοι δεν μπορούν να το δουν...
«Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» Παράξενη στα αυτιά του παραλύτου η ερώτηση του Χριστού. Αν θέλεις να γίνεις υγιής; Μα, ήθελε και τίποτα άλλο; Τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια ζούσε με αυτή τη λαχτάρα, με αυτή την προσμονή. Και τώρα έπαιρνε σε μια μόνο στιγμή απροσδόκητα, αυτό που περίμενε...
Η Ανάσταση του Χριστού πλημμυρίζει τα πάντα με φως. Οι πιστοί με αναμμένες λαμπάδες ψάλλουν τον επινίκιο ύμνο «Χριστός Ανέστη», μέσα στις ολοφώτιστες εκκλησίες. Και ένα αναστάσιμο τροπάριο λέει χαρακτηριστικά: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»...