Σαν σήμερα, στις 23 Απριλίου 1821, ο Αθανάσιος Διάκος σουβλιζόταν ζωντανός στη Λαμία, εκεί που σήμερα είναι το άγαλμα του και όποιος το πλησιάζει νιώθει θείο δέος και χαίρεται ολοκληρωμένο το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Γιατί πέθανε με τον φρικτότερο θάνατο, χωρίς η ελάχιστη κραυγή πόνου να βγει από τα χείλη του…
Σε νεαρότατη ηλικία έγινε μοναχός ο Αθανάσιος και αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος στη Μονή του Αγίου Προδρόμου. Πήρε μέρος στη κήρυξη της Επαναστάσεως στον Όσιο Λουκά και στην δοξολογία που έγινε στον Άγιο Γεώργιο της Λειβαδιάς την 1η Απριλίου 1821 όταν οι Τούρκοι έφυγαν από την πόλη χωρίς να δώσουν μάχη. Ο Μητροπολίτης των Αθηνών Διονύσιος ευλόγησε και ύψωσε την σημαία του Διάκου «χρώμα μεν φέρουσαν λευκόν, σύμβολον δε τον Άγιον Γεώργιον και επιγραφήν μεγάλοις γράμμασιν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ».
Στη μάχη της Αλαμάνας, όπως είναι γνωστό, πολέμησε, τραυματίστηκε και συνελήφθηκε ο Αθανάσιος Διάκος. Οδηγήθηκε στον Ομέρ Βρυώνη, στον οποίο έδωσε τούτη την μεγαλειώδη και αληθινά επιγραμματική ομολογία πίστεως:
«Δεν θέλω να μου λυπηθήτε σεις την παλληκαριά. Εκείνος που πεθαίνει για την πατρίδα και την πίστη του Χριστού, δεν φοβάται ούτε σούβλισμα, ούτε ψήσιμο… Προτιμώ τον θάνατο και κάμε το χρέος σου μια ώρα αρχύτερα…».
Ο στίχος είναι γνωστός σ’ όλους τους Έλληνες:
«Εγώ Γραικός γεννήθηκα
Γραικός θε να αποθάνω».
Στις 23 Απριλίου 1821 σουβλιζόταν ζωντανός στη Λαμία, εκεί που σήμερα είναι το άγαλμα του και όποιος το πλησιάζει νιώθει θείο δέος και χαίρεται ολοκληρωμένο το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Γιατί πέθανε με τον φρικτότερο θάνατο χωρίς η ελάχιστη κραυγή πόνου να βγει από τα χείλη του:
«Τον ωβέλισαν οι τίγρεις
εις ελάτινον σουβλίον
Και εις την πυράν εψήθη
ζωντανός ως το αρνίον…
Επριζότριζαν αι σάρκες,
επριζότριζε το σώμα
Πλην καμμίαν δεν αφήκεν
οιμωγήν αυτού το στόμα».
Πηγή: ΠΝΟΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, εκδόσεις “ΖΩΗΣ”, Αρχιμανδρίτου Ιωάννου Αλεξίου