Η περιήγηση στον κυβερνοχώρο με οδήγησε τυχαία στη φωτογραφία ενός μοναχού. Ασπρόμαυρη και ψιλοφθαρμένη, αλλά πολύ φυσική μου τράβηξε την προσοχή όταν διάβασα τη λεζάντα: «ο Άγιος Νεκτάριος».
∆εν ξέρω γιατί με ξένισε τόσο. Ίσως επειδή η λέξη «Άγιος» μού φέρνει στο μυαλό μια ξεθωριασμένη αγιογραφία στον τοίχο εκκλησίας, με το πρόσωπο μιας άλλης εποχής, αποστεωμένο, με μια περίεργη ενδυμασία κι ένα βλέμμα βλοσυρό, να στέκει όρθιο θυμίζοντάς μου το μαρτύριο του.
Η φωτογραφία, πιο κοντά στη δική μου εποχή μού δείχνει κάτι πολύ οικείο.. Έναν άνθρωπο να κάθεται και να κάνει αυτό που κάνω κι εγώ αυτή τη στιγμή· να γράφει κάτι, καθισμένος στο γραφείο μιας βιβλιοθήκης. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος έγινε άγιος, ο άγιος Νεκτάριος! Μου φαίνεται τόσο δύσκολο και τόσο μακρινό. Τι ήταν αυτό που τον έκανε άγιο; Πώς γίνεσαι άγιος τελοσπάντων; Και, σε τελική ανάλυση, μπορεί ο καθένας να γίνει;
“Ζήτα μου ό,τι θες. ∆ώσε μου ό,τι ζητάς”
Είναι η κραυγή ενός ερωτευμένου. Είναι μια από τις καταπληκτικότερες προσευχές που γράφτηκαν ποτέ! Είναι η φωνή του αγίου Αυγουστίνου προς τον Θεό. Περικλείει την ταπείνωση και την άφεση. ∆υο προστακτικές που ταπεινώνουν, όχι τον προσταζόμενο αλλά τον προστάζοντα! «Ζήτα μου ό,τι θες». Ότι θέλεις θα στο δώσω, αρκεί να είμαι μαζί σου. Όμως ξέρω πως δεν έχω τίποτα. Είμαι πνευματικά γυμνός. Ένας τενεκές. Γι ́αυτό σε παρακαλώ, δώσε μου ακόμα μια φορά τα δικά σου για να μπορέσω να σου αντιπροσφέρω «τα Σα εκ των Σων». «∆ώσε μου ό,τι ζητάς»
Ίσως, τα πράγματα να είναι πιο απλά. Να μην χρειάζεται παρά να μάθεις να διαφεντεύεις τη στιγμή. Εκείνη είναι το κλειδί που θα σε κάνει να «πιάσεις» λίγο ουρανό. Η καρτερία, η υπομονή, η αγάπη της στιγμής, η έλλειψη ενός κακού λόγου για κάθε άνθρωπο, ένα χαμόγελο. Όταν η κάθε στιγμή είναι στραμμένη προς τον ουρανό, όταν η στιγμή παύει να αναδύει την οσμή του θανάτου, όταν σου κοστίζει σε «εγώ», τότε η ζωή κερδίζεται, η αγιότητα κατακτάται. Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι, όσα κι αν έχεις στην τσέπη σου. Όχι μόνο τη στιγμή της μυστηριακής συμμετοχής αλλά ακόμα και τη στιγμή των υλικότερων πράξεων, μπορείς να αγιάζεσαι. Ο Απόστολος Παύλος, λέει στους πρώτους Χριστιανούς της Κορίνθου «Εἴτε οὖν ἐσθίετε, εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε» (Α’ Κορ. 10:31). Είτε τρώτε, είτε πίνετε, είτε κάνετε οτιδήποτε, να το κάνετε για να δοξάζεται το όνομα του Θεού. Ακόμα και η στιγμή του φαγητού, μια καθαρά υλική ανάγκη, όταν γίνεται αφορμή ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης προς το Θεό, αποτελεί μια πράξη αγιασμού. «Ότι κι αν κάνεις». Στην εργασία, στο πανεπιστήμιο, στη βόλτα, στο αυτοκίνητο, στην ψυχαγωγία.. Κερδισμένες στιγμές· το κλειδί για την αιωνιότητα! Κάτι εκπληκτικότερο· η στιγμή διαστέλλεται και χωρά την αιωνιότητα, αφού, αυτός που πιστεύει στο Χριστό έχει -όχι θα έχει- ζωή αιώνια (Ιω. 6:47)… «Συνεσταλμένος» είναι ο χρόνος της ζωής. Η διαχείριση, το «πώς» της κάθε στιγμής, αυτό είναι το μυστικό της αγιότητας…
πηγή: Παρεμβολή, τ. 96