| Καταργώντας κάθε διαχωριστικό σύνορο, το Ευαγγέλιο διακήρυξε ότι η αγάπη του Θεού αγκαλιάζει τα πάντα και τους πάντες… |
Ο πλανήτης μας εξελίσσεται σε μια απέραντη πόλη. Οι σχέσεις μεταξύ των λαών, οι πολύμορφες διασυνδέσεις των εθνών γίνονται συνεχώς στενότερες. Οι μεταφορικές δυνατότητες, το διεθνές εμπόριο, ιδιαίτερα όμως τα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, φέρνουν τους ανθρώπους όλου του κόσμου όλο και πιο κοντά..
Ο χριστιανός δεν εκπλήσσεται από αυτήν την εξέλιξη. Πιστεύει ήδη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί, ότι η ανθρωπότητα, παρά την ποικιλία και την πολλαπλότητά της, αποτελεί μία ενότητα, ότι η αληθινή της φύση εδράζεται στην κοινή της καταγωγή και στον κοινό προορισμό της.
Καταργώντας κάθε διαχωριστικό σύνορο, το Ευαγγέλιο διακήρυξε ότι η αγάπη του Θεού αγκαλιάζει τα πάντα και τους πάντες. Ο αναστάς Κύριος επισφράγισε το κήρυγμα και τις επαγγελίες Του με την τελευταία εντολή: «Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τά έθνη» (Ματθ. κη’ 19). Σχέδιο του Θεού είναι η συμφιλίωση, η καταλλαγή, η ένωση των πάντων.
Aυτό το κλίμα της παγκοσμιότητας συνιστά βασικό χαρακτηριστικό της χριστιανοσύνης. Η ορθόδοξη διδασκαλία και λατρεία ανοίγει αδιάκοπα τον ορίζοντα προς «πάντα τα έθνη». Κάθε θεία λειτουργία αποτελεί μια πρόκληση για έκταση της δεήσεως του οπτικού μας πεδίου «εις τόν κόσμον άπαντα», σε όλους αυτούς που ο Κύριος περιλαμβάνει την αγάπη Του. Όποιος αγωνίζεται να ζει εν Χριστώ, όποιος μεταλαμβάνει το Σώμα και το Αίμα Του τείνει να φέρει μέσα του, όπως Εκείνος, ολόκληρη την ανθρωπότητα. Να αισθάνεται και να ενεργεί σαν «παγκόσμιος» άνθρωπος. […]
Η σύλληψη, τα κριτήρια και ο τρόπος λειτουργίας του όλου συστήματος έχουν στηριχθεί στο δυτικό καπιταλισμό, στη λογική μιας ελεύθερης οικονομίας της οποίας η δυναμική στηρίζεται στη διαρκή κερδοφορία» και το οποίο σύστημα «αγνοεί ή και καταστρέφει τις ιδιαιτερότητες των επί μέρους λαών και ανθρώπων και παραμερίζει ή και διαλύει αξίες, όπως η φιλία, η εντιμότητα, η εγκράτεια, προβάλλοντας ένα καταναλωτικό πρότυπο με αδιάκοπη επιδίωξη κέρδους, υπό την επίδραση του οποίου συχνά συνθλίβονται οι ανθρώπινες σχέσεις». Ο Χριστιανισμός έκλεισε όλο τον κόσμο μέσα στη λέξη «αδελφός». Αυτή η προσφώνηση κυριαρχεί στις ιερές γραφές του. Η λέξη είναι σύνθετη από το αθροιστικό α- και το «δελφύς», που σημαίνει μήτρα. Όλοι οι άνθρωποι της γης είμαστε ομομήτριοι, παιδιά μιας μήτρας, που είναι κατά τη χριστιανική αντίληψη η αγάπη. Το «αγαπάτε αλλήλους» είναι η «καινή εντολή» που έφερε ο Χριστιανισμός. Τούτη όμως η παγκοσμιοποίηση κατά πόσο στηρίζεται στη χριστιανική αγάπη, κατά πόσο μας κάνει αδελφούς;
Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερος λόγος γίνεται για την «παγκοσμιοποίηση», με ποικίλες σημασιολογικές φορτίσεις∙ κυρίως οικονομικές αλλά και πολιτιστικές. Πολλοί την εκλαμβάνουν ως προφανή πρόοδο, άλλοι ως αναμφισβήτητη απειλή. Στους αιώνες που έρχονται, στη ζωή και στη δράση μας οι Ορθόδοξοι –εμπνεόμενοι από την πληρότητα, που η «καθολικότητα» της Εκκλησίας μας εκφράζει, και από την οικουμενική μας ευθύνη, που αυτή η πληρότητα συνεπάγεται- οφείλουμε να μετέχουμε ενεργώς στα παγκόσμια δρώμενα.
κ.κ. Αναστασίου,
Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας,
αφιέρωμα Αθ. Δεληκωστόπουλου, εκδ. Επτάλοφος